آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      شروع عشق به نام خدا به نام شما
      من آفریده شدم تا شوم غلام شما
      
      هزار شکر نبوده هنوز روی سرم
      به غیر سایه ی لطف علی الدوام شما
      
      کبوتر دل من که نمی پرد همه جا
      از آن زمان که گرفتار شد به دام شما
      
      برای آنکه جنان را فقط نگاه کند
      نشسته است شب و روز روی بام شما
      
      خوشا به حال کسی که شده در این دنیا
      مسیر زندگی اش روشن از کلام شما
      
      شما تمامی دار و ندار من هستید
      تمام عمر همه اعتبار من هستید
      
      جهان به زیر قدوم تو خار می گردد
      نفس زنی همه عالم بهار می گردد
      
      برای عرض ارادت به محضرت، خورشید
      به سمت گنبد تو رهسپار می گردد
      
      یکی دو شب که نه ، هر شب به سامرا، مهتاب
      میان صحن تو مثل غبار می گردد
      
      اگر که تیغ دو ابروت می کشد ، جانم
      هزار بار به پایت نثار می گردد
      
      اگر به عشق تو مردم شما نخور غصه
      یک عاشقت کم از این صد هزار می گردد
      
      همیشه زنده بود هرکسی فدای تو شد
      و خوش به حالش اگر خاك سامرای تو شد
      
      دلم بهانه گرفته، بهانه ات هادی
      نشسته ام چو گدا پشت خانه ات هادی
      
      نگاه کن به خدا آب و نان نمی خواهم
      تمام حاجت من آستانه ات هادی
      
      بخوان تو جامعه را تنگ شد دلم امشب
      برای زمزمه ی عاشقانه ات هادی
      
      به عرش نقل محافل بیان مدح شماست
      و جبرئیل بخواند ترانه ات هادی
      
      تو آمدی که گرفتاری ام شروع شود
      شوم اسیر تو و آب و دانه ات هادی
      
      تو آمدی که بدانم جلال يعني چه !
      تو آمدی که ببینم جمال يعني چه !
      
      بگیر دست مرا تا به سامرا ببری
      بگیر دست مرا عرش کبریا ببری
      
      ببین که دور و بر من غریبه بسیار است
      بگیر دست مرا ، یار آشنا، ببری
      
      تو رهنمای منی ، تا نیامده شیطان
      بگیر دست مرا تا سوی خدا ببری
      
      همه یقین من این است راه حق آنجاست
      به هر کجا که دلت خواست تا مرا ببری
      
      به آن ضریح تو سوگند می دهم مولا
      مرا تو یک شب جمعه به کربلا ببری...
      
      که روضه خوان بشوم در حریم خون خدا :
      "میان آن همه لشكر ...حسين... وا...تنها..."
      
      رضا رسول زاده
       
      ********************
       
       
      هرکه را آسمانی اش کردند
      در نگاه تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را که عطر و بوی تو داشت
      غرقِ در مهربانی اش کردند
      
      در بهشت خدا محبّ تو را
      لایق حکمرانی اش کردند
      
      و سپس عاشق ولایت را
      تا ابد جاودانی اش کردند
      
      از سبوی تو هرکسی مِی زد
      مست آئینه خوانیش کردند
      
      هر نبی را جدا جدا اوّل
      پای درس تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را لیاقتی دادند
      خرج دلبر جوانی اش کردند
      
      با نگاهت دوباره زنده شدیم
      تو نظر کرده ای که بنده شدیم
      
      عشق سرمست دلربایی توست
      عاشق جلوه ی خدایی توست
      
      جـبرئیل آفـریـدن ای آقـا
      ذرّه ای از هنرنمایی توست
      
      ریزه خوار قدیمی ات حاتم
      شغل حاتم فقط گدایی توست
      
      از نگاه تو کفر می لرزد
      این همان ارث مرتضایی توست
      
      از دم تو مسیح جان گیرد
      لیک عیسی خودش فدایی توست
      
      کربلایی، مدینه ای، حاجی ست
      هر محبّی که سامرایی توست
      
      مست جام توایم یا هادی
      ما غلام توایم یا هادی
      
      دست خالی منم، کریم تویی
      روح رحمان و یا رحیم تویی
      
      فخر دارم به آسمان و زمین
      چون امیر من از قدیم تویی
      
      پیش دریای علم جاویدت
      همه جاهل، فقط علیم تویی
      
      عرش حق اعتبار دارد چون
      ساکن کوی آن حریم تویی
      
      بهر ایران بس است، استادِ
      شاه عبدالعظیم تویی
      
      تو کلیمُ اللَه از تبار علی
      گفت موسی فقط کلیم تویی
      
      کی شود شیعه ی شما گمراه؟
      راه ایمان مستقیم تویی
      
      با تو من تا خدا سفر کردم
      با تو از لامکان گذر کردم
      
      جامعه یک حدیث ناب تو بود
      جامعه بهترین خطاب تو بود
      
      هر سلامش معارفی کامل
      این قدیمی ترین شراب تو بود
      
      هست قرآن کتاب ختم رسل
      به خدا جامعه کتاب تو بود
      
      جامعه کٌُنهِ معرفت سازی است
      این زیارت در احتساب تو بود
      
      پشت چشمان تو بُود خورشید
      پس طلوع از پس نقاب تو بود
      
      سحری من خدا خدا کردم
      لحن لبیک حق جواب تو بود
      
      جامعه، نافله و عاشورا
      از وصایای مستجاب تو بود
      
      هادی فاطمه دعایم کن
      متّقی در ره خدایم کن
      
      هرکه در این سرا ولایت داشت
      از ولای شما روایت داشت
      
      هرکسی در مسیر ایمانش
      به خدا از شما هدایت داشت
      
      مورد لطف حضرت زهراست
      دلت از هرکسی رضایت داشت
      
      تا خدا رفت و رستگارش کرد
      هرکه را چشم تو عنایت داشت
      
      در مسیر عبورتان آقا
      ملکی پر به زیر پایت داشت
      
      بهر بخشیدن تمام بشر
      خاک پای شما کفایت داشت
      
      دست خالی نرفته هرکس که
      سفری سوی سامرایت داشت
      
      طالب عزّت و سرورم من
      با شما انعکاس نورم من
      
      می رسد بوی حضرت هادی
      عطر گیسوی حضرت هادی
      
      قبله ی عاشقان و سرمستان
      خم ابروی حضرت هادی
      
      شیر هم صید می شود بین
      پیچشِ موی حضرت هادی
      
      ماه شرمنده می شود نزد
      رخ مهروی حضرت هادی
      
      در گلستان یار، شد مهدی
      گل خوشبوی حضرت هادی
      
      فخر دارد به باغ های بهشت
      تربت کوی حضرت هادی
      
      هرکه را فیض طاعتش دادند
      می ناب شهادتش دادند
      
      حرف تو حرف ناب ایمان است
      همه اش آیه های قرآن است
      
      آن ولایت که گفته ای آقا
      مرکز ثقل آن در ایران است
      
      انقلابِ ولاییِ ایران
      همه از التفات جانان است
      
      لقب شیعه ی حقیقی ِ تو
      به خدا لایق شهیدان است
      
      گشته بیدار امّت اسلام
      این همان وعده ی امامان است
      
      دشمنی با گناه و استکبار
      پر پرواز هر مسلمان است
      
      هرکه تهدید می کند ما را
      بی گمان در مسیر شیطان است
      
      کاش می شد شهیدتان باشم
      تا ابد رو سفیدتان باشم
      
      گردش روزگار دست شماست
      در خزان هم بهار دست شماست
      
      من گرفتار سامرا هستم
      اذن دیدار یار دست شماست
      
      آبرو دارم از محبّت تو
      هادیا، اعتبار دست شماست
      
      ضرب شصتی نشان دشمن ده
      یا علی ذوالفقار دست شماست
      
      ای چهارم علی ز آل علی
      کوثر خوشگوار دست شماست
      
      بیقرارم تو التیامم ده
      در دو عالم قرار دست شماست
      
      شکر حق سائل شما هستم
      روزیِ بی شمار دست شماست
      
      من نمک گیر سفره ات هستم
      از سبوی ولای تو مستم
      
      جواد پرچمی
  
       
      ********************

       
       
      بالاتر از این هاست لوایی که تو داری
      خورشید دمیده ز عبایی که تو داری
      از بنده نوازی و عطایی که تو داری
      آقای جهان است گدایی که تو داری
      
      ما خاک بخیلیم و شما ابر سخایی
      محبوب شده از کرمت شغل گدایی
      
      چون جامه که بر قامت زیبا بنشیند
      مهر تو به دلهای مصفا بنشیند
      هرکس به دلش مهر تو آقا بنشیند
      مهرش به دل حضرت زهرا بنشیند
      
      لطف خود زهراست که ما اهل یقینیم
      آن روز دعا کرده که امروز چنینیم
      
      تو آینه داری و کلام تو گهر بار
      در وصف تو ماندند...چه گفتار و چه اشعار
      حقا که زلالی و نجیبی و نسب دار
      بر شیر ندارد اثری زوزه ی کفتار
      
      در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد
      با آل علی هر که در افتاد ور افتاد
      
      بیراهه نرفتیم اگر هادی ما اوست
      ذکر ولی الله همان جلوه ی یا هوست
      چون شیشه ی عطری که به یک واسطه خوشبوست
      در چنته ی ما نیست به جز مرحمت دوست
      
      العبدُ و ما فی یده کان لمولاه
      از برکت خورشید کند جلوه گری ماه
      
      تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است
      اوصاف تو در آیه ی تطهیر کتاب است
      تو عشق مدامی و دمت مستی ناب است
      جای ولی الله کجا بزم شراب است؟
      
      یک آیه بخوان آتش کفرش به یم افتد
      یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد
      
      گفتند شراب و دلت ای ماه کجا رفت
      از مجلس بغداد سوی شام بلا رفت
      لب پاره شد و ناله ی زینب به هوا رفت
      خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت
      
      شد مجلس اغیار همان بزم خرابه
      وقتی که سر افتاد به دامان ربابه
      
      سیدعلی رکن الدین
       
    ********************

       
       
      یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
      داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
      
      از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
      محکمات کلمات تو مسلمانم کرد
      
      کلماتی که همه بال و پر پرواز است
      مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
      
      کلماتی که پر از رایحهً غار حراست
      خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست
      
      عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
      لب به لب کاسه ی ظرفیت من پر شده است
      
      همه ی عمر دمادم نسرودیم از تو
      قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
      
      من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
      عرق شرم به پیشانی دفتر دارم
      
      شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
      فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو
      
      دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
      شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
      
      بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
      رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم
      
      تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران
      دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران
      
      من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
      کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران
      
      یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
      یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران
      
      نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
      مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران
      
      ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
      ما که از نسل غدیریم ، غدیر ای باران
      
      پسر حضرت دریا! دل مارا دریاب
      ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران
      
      سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
      تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران
      
      سید حمیدرضا برقعی
       
      ********************
       
       
      از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد
      و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد
      
      به نور ناب نگاه چهارده خورشید
      وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد
      
      زلال ناب ولایت به جان من نوشاند
      سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد
      
      به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را
      زلال اشک مرا از تبار کوثر کرد
      
      سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت
      به عطر سیب حسینی مرا معطّر کرد
      
      مرا اسیر غزلهای چشم تو می خواست
      نگاه روشنتان را کمیت پرور کرد
      
      چگونه می شود الطاف بی کران تو را
      چگونه می شود ای با شکوه باور کرد
      
      خدا اراده نموده که شاعرت باشم
      همیشه هر سحر جمعه زائرت باشم
      
      به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما
      ولایت تو مبانی اعتقادی ما
      
      شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست
      رهین محضر تو فقه اجتهادی ما
      
      میان چشم تو آیات فتح را دیديم
      خروش تو شده روحیه ی  جهادی ما
      
      و آيه آيه قنوتت ترنّم ملکوت
      خلوص سجدة تو مسلک عبادی ما
      
      همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست
      به لطف این که تو هستی امام هادی ما
      
      اگر کم از جلوات جلالی ات گفتیم
      بذار این همه را پای کم سوادی ما
      
      شدیم مثل گدایان سامرائی تو
      مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما
      
      چه می شود که گدایِ گدای تو باشیم
      چه می شود بپذیری فدای تو باشیم
      
      همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت
      پر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت
      
      کنار گنبد و گلدسته های تو دیدیم
      شکوه عرش خدا، شوکت عظیم بهشت
      
      عبور می‌کند از بین صحن اطهر تو
      مسير روشن حق، راه مستقیم بهشت
      
      همیشه رزق من از دست با کرامت توست
      میان جنت الاعلی تویی نعیم بهشت
      
      همين که چشم من آقا به چشم تو افتاد
      شدم اسير نگاهت شدم مقیم بهشت
      
      دوباره شوق زيارت هوائيم کرده
      منم کبوتر صحن تو، یا کریمِ بهشت
      
      میان صحن و سرایت کبوترم کردی
      تو بال های مرا نذر این حرم کردی
      
      بخوان زیارت پر محتوای جامعه را
      بخوان که خوب بفهمم بهای جامعه را
      
      بخوان که روح بگیرد ولی شناسی مان
      بخوان و شرح بده آيه آيه جامعه را
      
      نگاه روشن تو ای «مَعادِنُ الرَّحمَة»
      بنا نهاده در عالم بنای جامعه را
      
      میان عرش و زمین ، در تمامی ملکوت
      ببین تجلّی بی انتهای جامعه را
      
      بگیر دست مرا، «عادَتُکُمُ الاِحسان»
      ببار بر دل من روشنای جامعه را
      
      تو خواستی که فقط پیرو ولی باشیم
      همیشه در خط مولایمان علی باشیم
      
      بخوان مرا که به عشق تو مبتلا باشم
      بخوان مرا که هوائي سامرا باشم
      
      چه خوب مي شود آقاي من شوي تا من
      تمام عمر در اين آستان گدا باشم
      
      مرا اسير خودت کن که با عناياتت
      ز بندهاي تعلق دگر رها باشم
      
      نگاه روشنت اعجاز بي حدي دارد
      طلا و مس نه، نظر کن که کيميا باشم
      
      تو خانه دل من را تکان بده شايد....
      ...در آستانة تو زائر خدا باشم
      
      بده برات زيارت که يک شب جمعه
      کنار قبر شهيدان کربلا باشم
      
      شوم دوباره دخيل دو قبر شش گوشه
      فدائي تو و ارباب با وفا باشم
      
      تمام دار و ندارم همه فداي حسين
      چه مي شود که بميرم شبي براي حسين
      
      یوسف رحیمی
       
    ********************
      
       
      آستان خدا کمال شما
      هفت پرواز زیر بال شما
      
      با شما می شود به قرب رسید
      ای وصال خدا وصال شما
      
      گاه با آدم و گهی با نوح
      بی زمان است سن وسال شما
      
      مثل جبرئیل می شود بالم
      با همین غوره های های کال شما
      
      روزگاری است در پی دلم اید
      گرچه نا قابل است مال شما
      
      بال ما را به آسمان ببرید
      تا خداوند لا مکان ببرید
      
      هر کسی تو را سلام کند
      به مقام تو احترام کند
      
      کاش در صحن سامرات خدا
      تا قیامت مرا غلام کند
      
      پرو بال کبوترانه ی من
      در حریم تو میل دام کند
      
      هر که بی توست واجب است به خود
      خواب احرام را حرام کند
      
      بر دلم واجب است بعد طواف
      عرض دین محضر امام کند
      
      نیمه ی ماه حج که شد باید
      شیعه در محضر شما آید
      
      ای مسیحا ی سامرا هادی
      آفتاب مسیر ما هادی
      
      علی ابن محمد ابن علی
      نوه ی اول رضا هادی
      
      نیست جز دامن کرامت تو
      پرده خانه خدا هادی
      
      ذکر هر چهارشنبه ام این است
      یا رضا یا جواد یا هادی
      
      به ملک هم نمی دهم هرگز
      گریه زائر تو را هادی
      
      یک شبی را کنار ما ماند ی
      سر سجاده جامعه خواندی
      
      تو دعا را معرفی کردی
      مرتضی را معرفی کردی
      
      با فراز زیارت سبزت
      راه ما را معرفی کردی
      
      مرتضی و حسین و فاطمه و
      مجتبی را معرفی کردی
      
      نه فقط اهل بیت را بلکه
      تو خدا را معرفی کردی
      
      سامرایت غریب بود اما
      کربلا را معرفی کردی
      
      با تو ما مرتضی شناس شدیم
      تا قیامت خدا شناس شدیم
      
      ریشه های محبت ما تو
      مزرعه های سبز دنیا تو
      
      خواهش سرزمین پائین من
      اشتیاق بهشت بالا تو
      
      گاه ابلیس می شوم بی تو
      گاه جبریل می شوم با تو
      
      می نمی دانم این که من دارم
      به تو نزدیک می شوم یا تو.....
      
      چه کسی از مسیر گمراهی
      داده ما را نجات ؟ ...آقا تو
      
      تو مرا با ولایتم کردی
      آمدی و هدایتم کردی
      
      دل من درکفت اسیر بود
      به دخیل تو مستجیر بود
      
      گر شود ثروتم سلیمانی
      باز هم بر درت فقیر بود
      
      شکر حق می کنم صدای بلند
      حضرت هادی ام امیر بود
      
      آبرو خرج می کنی بسکه
      کرم سفره ات کثیر بود
      
      شب میلاد تو به ذی الحجه
      مطلع شوکت غدیر بود
      
      ریشه ناب اعتقاد علی
      پسر حضرت جواد علی
      
      دوست دارم گدای تو باشم
      سائل دست های تو باشم
      
      مثل بال و پر کبوترها
      دائما در هوای تو باشم
      
      دوست دارم که از زمان ازل
      تا ابد خاک پای تو باشم
      
      نیمه شب های ماه ذی الحجه
      زائر سامرای تو باشم
      
      یا دعای قنوت من باشی
      یا قنوت دعای تو باشم
      
      ما فقیریم سفره ای وا کن
      سامرایی حواله ی ما کن
      
      با تو این عقل ها بزرگ شدند
      اعتقادات ما بزرگ شدند
      
      پای دلهای شیعیان آن قدر
      گریه کردید تا بزرگ شدند
      
      با نگاه تو با محبت تو
      اِبن سکّیت ها بزرگ شدند
      
      خوب شد بچه های خانه ما
      پای درس شما بزرگ شدند
      
      بچه های قبیله ما با
      کربلا کربلا بزرگ شدند
      
      بی تو دل های ما بهار نداشت
      مثل یک شاخه ای که بار نداشت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************
       
      بال كسي به اوج هوايت نمي رسد
      حتي ملك به گرد دعايت نمي رسد
      
      دسـتان آسمان به بلنـداي آسمان
      بر خاك ريشه هاي عبايت نمي رسد
      
      آقا بدون نور تو حتي فرشته هم
      گمراه مي شود ؛ به هـدايت نمي رسد
      
      تو چهارمين علي سرير ولايتي
      درك زمين به فهم ولايت نمي رسد
      
      فخر گدايي سر كويت همين بس است
      صد پادشاه هم به گدايت نمي رسد
      
      ما را غلام حضرت هادی نوشته اند
      دیوانگان غیر ارادی نوشته اند
      
      وقتي قرار شد که كمي سروري كنم
      بايد هميشه پاي شما نوكري كنم
      
      روي زمين كه رد و نشان از شما كم است
      بايد نظر به نقطه ي بالاتري كنم
      
      وقتي قرار شد به تو نزديك تر شوم
      بايد كه التماس به چشم تري كنم
      
      بار رسالت غم تو روي دوش من
      پس مي توان به عشق تو پيغمبري كنم
      
      با اين گدايي سر کوی تو بی گمان
      بايد به كل عالميان سروري كنم
      
      چون دل ميان زلف كسي ساده گم شدم
      شكر خدا اسير امام دهم شدم
      
      مسعود اصلانی